snow white

Dobŭr den vseki, mijn naam is OOPIE ^°2012 - ⁺2023

Goedendag iedereen, Mijn troetelnaam is Snowy en ben geboren op 23 september 2012. Op 30 april 2017 ben ik bij Baasje en Mammie gaan wonen zodat Chou opnieuw poezengezelschap zou hebben. Om geen te groot leeftijdsverschil tussen Chou en haar maatje te hebben, was Mammie op zoek naar een volwassen poes liefst rond de 5 jaar of ouder. Ze heeft toen contact opgenomen met Sara en na wat overleg heeft Sara mij “Oopie” voorgesteld als een lieve kat die aandacht nodig heeft en ervan genieten kan maar bang is voor alles wat nieuw of luidruchtig is. En, ja hoor, zodra ik uit mijn comfortzone gehaald wordt, verwacht ik elk moment een “mogelijks groot gevaar” waardoor ik vaak gestrest ben. Zo nu weten jullie het, ik ben - of liever - ik was een bange kat. Dus op D-day – ik zat veilig boven bij Sara – is ze me komen halen. Mijn hartje ging al sneller slaan toen ze me aan Baasje en Mammie, 2 vreemde mensen, voorstelde. Toen ze mij aan Mammie gaf, sloeg mijn hart over van schrik en ondanks de lieve woorden en het strelen onder de kin werd ik steeds banger. Paniek brak uit toen ik in de draagmand werd gezet en we naar mijn nieuw huis reden. Ik heb de hele weg klaaglijk gemiauwd. Toen Mammie mij uit de draagmand nam, was ik verstijfd en schokte ik van de schrik. Omdat ze bang was voor nog meer stress, heeft ze mij in de bench gezet en is ze om het kwartier komen kijken hoe ik reageerde terwijl ze steeds zachtjes tegen me praatte. Toen ik kalm geworden was, heeft Mammie mij geborsteld want door de stress kwamen pakken haar los. Tijdens die eerste nacht, heb ik – voor de rust en de zekerheid - in de bench geslapen zo kon Mammie controleren of ik dronk, at en op de kattenbak ging. ’s Morgens heeft Mammie het deurtje opengezet maar ik wou niet uit de bench temeer daar Chou – en dat had Mammie niet verwacht – zeer territoriaal reageerde. Ze blies en siste als een slang en gromde en huilde als wilde hond. De enige veilige plek voor mij was de bench of onder het boekenrek. In de hoop om toch maar terug te kunnen keren naar mijn veilige plek bij Sara, heb ik toen elke truck bovengehaald die ik kon bedenken. Ik heb me uren onder het boekenrek verstopt, dagen geweigerd te eten, verschillende keren naast de kattenbak geplast en Mammie gebeten en gekrabd. Maar ze bleef lief, kalm en tegen mij praten alsof er niets aan de hand was. Om het voor iedereen gemakkelijker te maken, heeft ze toen een stappenactieplan uitgewerkt: Stap 1: volle vertrouwen hebben in Mammie en – als er “iets” onverwachts gebeurt – naar de veiligheid van de bench gaan, Stap 2: er zijn geen akelige geluiden en mensen of dieren, die niet katvriendelijk zijn, komen er thuis niet in, Stap 3: Chou tijd geven om mij en de nieuwe situatie te accepteren en haar leefomgeving met mij te delen. Vanaf de tweede week en dankzij dit plan heeft mijn zelfvertrouwen een boost gekregen zodat mijn nieuwsgierigheid langzaam maar zeker de bovenhand kreeg op stress en angst, natuurlijk met vallen en opstaan en onder het motto Safety First. Na precies 1 maand heb ik mijn stoutste schoenen aangetrokken en op één van Chou’s sisuitvallen gereageerd door stevig terug te blazen. Chou was zo verbouwereerd dat ze stopte met blazen. Toen zijn we aan elkaars poep gaan ruiken en langzaam maar zeker verdween alle agressie. Ze heeft niet meer gesist of gegromd als ik in de buurt was, hooguit wat blazen maar het voornaamste was – zegt Mammie - dat ik Chou niet meer uit de weg ging. Heel snel daarna werden we betrapt terwijl we uit hetzelfde bakje korrels aten en we elkaar kopjes gaven als onze paden kruisten. Totdat ze ons betrapte bij het eten, had Mammie geen idee van wat ik at en hoeveel. Om zeker te zijn dat ik voldoende at, had ze 2 bakjes korrels ver uit elkaar in de kamer neergezet. Maar ik was zo bang dat ik telkens 1 korreltje ging oppikken om het daarna onder het boekenrek op te eten. En voor het mals eten dacht Mammie eerst dat ik dat helemaal niet lustte totdat ze ons scheidde, ik in de kamer en Chou in de keuken. Dit doet ze omdat anders Chou, een echte slokop, alles opeet en dat is nefast voor haar gewicht. Met broer Geert was ik al snel vriendjes. Dat was voor iedereen een hele opluchting want als Mammie niet thuis is, komt hij bij ons logeren en op ons passen. Geert is net als Mammie een kattenfanaat en kan uren met Chou en mij knuffelen. Na 3 maand is de relatie met Baasje ook verbeterd. Ik ga naar hem toe om vertroeteld te worden en zo lang hij zijn stem niet verheft, schrik ik niet meer en vind hem zelfs leuk. De iglomandjes en het bed delen heeft wel nog een tijdje geduurd want ik dacht dat Chou deze voor haar alleen wilde. Maar neen, ze wou er mij net bij voor de warmte van mijn pels. En dat kwam precies in orde voor de koude winterdagen en voor de foto’s voor het nieuwjaarskaartje. Ik speel regelmatig met het blauwe krokodilletje dat Sara meegegeven heeft maar omdat het vaak onder het bed of de kast verdwijnt, heeft Mammie mij een gummiballetje gegeven waarmee ik s’ nachts mijn personeel waker hou als ik zelf niet slapen kan. Januari 2018 Enkele dagen geleden was Chou in al haar staten waardoor ik weer heel angstig werd. Ze liep mauwend van links naar rechts voor de livingvenster. Mammie heeft me toen opgepakt en terwijl ze me geruststelde naar het raam gedragen zo dat ik kon zien waarover die commotie ging. Het bleek om 2 roodharige diertjes te gaan en later werden dat 6 eekhoorns die in de appelboom de zaden voor de vogels kwamen opeten. Zo zien jullie maar, ook dat weet ik nu … Maart 2018 Normaal moest ik in februari op jaarlijkse controle bij de dierenarts. Maar het sneeuwde en het vroor waardoor Mammie dit even uitstelde. Eens in de draagmand en tijdens het transport en in de wachtzaal heb ik zeer luid mijn ongenoegen geuit, zo erg zelfs dat het hele dierenartsteam kwam kijken wat er gaande was. Echter tijdens de consultatie was ik flink en ben ik niet gaan stressen. En dus wat mijn gezondheid betreft, ben ik perfect in orde en dus moet ik pas volgend jaar terug en met een beetje puzzelen, kan dit samen met Chou heeft de dierenarts gezegd. Gelukkig !!! Ok, dit was het dan. Oh ja nog dit, uit de hand eten doe ik nog steeds niet en ik blijf een panische angst hebben voor spuitbussen !-) December 2018 Ik ben ondertussen meer dan een anderhalf jaar bij Baasje en Mammie. Één van de eigenaardigheden hier in huis zijn roepnamen. Ik heb er ondertussen een hele reeks. Snowy en elke afgeleide van “Snow tot Snow White” wordt het meest gebruikt. Als Mammie Oopie zegt, komt er vaak “Mag niet” achter, dan is het even nadenken wat niet mag. Toen Mammie mij wilde fotograferen en ik steeds weer ging lopen en mij verstoppen bij het zien van een camera, leverde dat mij dat de toenaam “Spookske” op. Ondertussen ga ik eerder met mijn snuit tegen de lens staan en dus is er van geposeerde foto’s geen sprake. Eens ik me hier thuis ben gaan voelen, zijn enkele karaktertrekken zeer duidelijk geworden: intelligent, nieuwsgierig, aanhankelijk, aandacht vragend, emoties tonend en miauwen. Ik kan uren achter Mammie aanlopen onder onophoudelijk palaveren in de hoop dat ze gaat zitten en me gaat knuffelen. Door dit babbelzieke gedrag heb ik ook de koosnaam “Zaagske” gekregen. “IJsbeerke” is er ook eentje en die heb ik van Baasje gekregen, toen deze, na een verblijf in het noodpoolgebied, weer thuis kwam. Door mijn witte, iets stugge pels lijkt ik inderdaad op een ijsbeertje maar dan wel met lange staart. Eind oktober heb ik een poging gedaan om Mammie te helpen bij het schoonmaken van de openhaard. Het resultaat was dat ik – naast een living vol zwartgrijze kattenpootjesafdrukken - god weet hoe, plots in een witte poes met zwarte vlekken veranderde. Ik schrok me een hoedje toen ik mezelf als lapjeskat in de spiegel zag. Chou heeft me met argusogen aangekeken met een blik van “Neen dat is mijn vriendinnetje niet” en Baasje en Mammie moesten er ontzettend om lachen. Na schoonwrijven en enkele borstelbeurten, was mijn witte vacht met zwarte vlekken, een witgrijze pels geworden. Ondertussen ben ik bijna weer spierwit maar, ja hoor, het leverde mij de bijnaam “Muizeke” op. Hoe het met me gaat ? Goed, maar ondanks alle pogingen van Mammie om me met een spuitbus te verzoenen, blijf ik een hekel hebben aan zo’n ding en uit de hand eten vertrouw ik nog steeds niet. November 2019 Eigenlijk, poezenvriendjes, wil ik het even over kattenbakken hebben. Eerst en vooral zijn alle “bakken” geen kattenbakken. Zo heb je o.a. plantenbakken. Ondanks het feit dat ze een heerlijke zachte grondlaag hebben waarin je een putje kan graven voor je behoefte, mogen ze thuis niet voor dit doel gebruikt worden en Mammie is daar formeel in. Na enkele keren “Oopie mag niet” had ik het begrepen maar als de nood te groot wordt, vegen we, Chou en ondertussen ik ook, daar ons voeten aan. Thuis staan de kattenbakken per 2 opgesteld. Printer als ik ben, had ik al snel door – Chou had me dat ook duidelijk gemaakt - de linkse bak dient voor grote boodschappen en de rechtse bak voor de plasjes. Eenvoudig voor de schoonmaak maar een reuze probleem als Chou en ik ter gelijker tijd – en dat is meestal zo - naar de kattenbak gaan. Blijkt dat dit gedrag typisch is voor dames en dus rennen we – alsof dit afgesproken is - naar de bak want wie eerst aankomt, kan ook eerst gaan terwijl wie tweede is, geduldig moet wachten. Waarom Mammie steeds weer om dit moet lachen, begrijp ik niet. Tenslotte is het voor haar – op deze manier - eenvoudiger om de kattenbakken proper te houden. Nu het weer winter wordt, ga ik vaker naar de living waar we, Mammie en ik, werken aan het project “de living, mijn thuis”, want ook al ben ik nu al 3 jaar bij Baasje en Mammie, de living vind ik nog steeds niet leuk. Geef mij maar de bureau vanwaar ik een zicht heb op de straat en een deel van de tuin en alles ter beschikking is voor een comfortabel kattenleven. Toch brengt Mammie me nu dagelijks ‘s morgens als iedereen nog slaap naar daar zodat ik in alle rust op verkenning kan gaan en ongestoord met haar kan knuffelen en spelen. De eerste weken was ik het na 5 minuutjes al grondig beu maar ondertussen lukt het me al om enkele uren daar te blijven. Oktober 2020 Nu ik ook de living tot mijn territorium beschouwt, maakt ik Mammie om 5 uur duidelijk dat het tijd is om op te staan en actief bezig te zijn. Eerst knuffelen en geaaid worden, dan lekker eten en vervolgens de dagelijkse controle van de living op wat er aanwezig is, en of er niets bijgekomen, noch verdwenen is. Dan wordt het speeltijd. Vooral de speelrail is een schot in de roos. Maar ook schrijfgerief is leuk speelgerief want pennen en potloden worden meestal teruggevonden in de minst toegankelijk plekken van het huis. En ook ’s avonds als het er wat drukker is, heb ik er mijn plekje in de living, dicht tegen Mammie op de zetel aangedrukt. Uren op schoot zitten, daar ben ik nog niet aan toe, maar we blijven oefenen. Moest, na het jaarlijks bezoek aan de dierenarts, Chou terug naar de dierenarts voor haar staart, ook ik moest er een nachtje blijven voor tandverzorging, tandplak en tandsteen verwijderen en ik ben er ook ééntje kwijt. Gelukkig is Mammie mij al de dag van de ingreep mogen komen ophalen ondanks het gedoe met de time slots die van toepassing zijn in de praktijk. Ze heeft toen super veel tijd met mij doorgebracht, ze is zelf bij mij blijven slapen. Mei 2021 Tijdens de 1ste lockdown van 2020 kwamen veel wandenlaars langs en de kinderen telden de pluchen beertjes aan de ramen. Toen een meisje opmerkte dat er geen beertjes aan de ramen waren, heeft Mammie haar verteld dat één van mijn troetelnamen “ijsbeertje” is en dus stond ik plots in het middel van de belangstelling. ’t Was even wennen dat zoveel wandelaars van mij een foto namen, maar het went en gelukkig is er de voortuin waardoor de “social distancing” en mijn rust gevrijwaard bleven. In december 2020 was aan de rodenaars gevraagd om een kerststal aan het venster of in de voortuin te plaatsen en Chou en ik zagen de bui al hangen maar onze reactie was duidelijk “Neen wij willen niet als os of ezel figureren!”. De kerstboom in de living die mag er zijn want vooral de slingers en de kerstballetjes zijn leuk speelgoed. Hoe het met me gaat ? Heel goed, en ik weet eindelijk dat een spuitbus niet eng is. Juni 2022 Jaren geleden hebben ze hier de stoelen ge-herstoffeerd waarbij rekening werd gehouden met Lotte en dus kozen Baasje en Mammie voor een donker bordeaux gekleurde stof. Ja, ik zie jullie al lachen en grinniken want indien er geen handdoek over de zittingen ligt, moet mammie dagelijks mijn haartjes verwijderen. Borstelen is ondertussen een wekelijkse routine geworden maar elke dag kammen heeft absoluut geen nut want hoe vaker ze kamt, hoe meer haartjes los laten want zodra een haarzakje leeg is, wordt een nieuw haartje aangemaakt. Om de zittingen haartjes-vrij te houden, heeft ze zich een “Huisdier Haar Verwijder Borstel” aangeschaft en ja, dat ding doet het super met de zachte haren maar het heeft wel last met mijn stugge haren. Die moeten nog steeds handmatig verwijderd worden en de vachtcontrole gebeurt dus tijdens de dagelijkse aai-beurt en dat vind ik een prima idee. Januari 2023 Omdat onze vaste kattenoppas een jaartje ouder wordt, was mammie in 2022 op zoek gegaan naar een oplossing voor onze opvang gedurende november en december 2022 tijdens de uitgestelde reis naar Nieuw-Zeeland. Maar voor elke oplossing dook een probleem op. Baasje wou niet dat iemand thuis logeerde, de periode was, voor de kandidaten oppas, veel te lang en de dierenarts raadde af om ons op kattenhotel te laten logeren. Dat Chou absoluut geen normale voeding mocht eten, maakte de zoektocht naar een oppas nog ingewikkelder. Begin september kwam er eindelijk een oplossing. Marie wou voor ons zorgen, de hele “vakantieperiode” en vooral 2 maal per dag langskomen. Daar ze helemaal geen ervaring had met katten, is ze enkele keren langs geweest. Door het schema dat Mammie opgemaakt had, niet alleen voor het eten maar ook voor het verversen van de kattenbak, de mandjes en de dekentjes en ook voor de verzorging en de knuffels, werd de afwezigheid goed gecompenseerd, zo goed zelf dat als Baasje, Geert, Melissa en Mammie terug thuis waren we 2 dagen, Chou en ik, ons ongenoegen hebben getoond. Sinds 30 april 2022 woon ik 5 jaar bij Baasje en Mammie. Echter ondanks alle pogingen van Mammie om me te leren uit de hand eten, vertrouw ik het nog steeds niet. Ik ga wel ruiken als Mammie me iets aanbied, zeer sporadisch eens likken maar opeten neen dat niet. Snow 30 april 2023 Vandaag 6 jaar geleden ben je bij ons gekomen, een angstige pluizenbol die langzaam maar zeker uitgroeide tot een schat van een poes, mijn poes. Toen je op woensdag 29 maart s’ morgens niet kwam aangelopen, je niet wou eten en mij met grote ogen aankeek wist ik “Daar is iets mis”. We stonden snel bij de dierenarts. Je had braakneigingen, je wou niet eten noch drinken maar verder bleek alles in orde. Ondanks de medicatie zag ik dat je je slecht voelde en dat het steeds erger werd. Vrijdagmorgen stonden we weer bij de dierenarts. Het bloedonderzoek gaf een zeer hoge ureumwaarde aan en ook het creatininegehalte was te hoog. Via het Echo-onderzoek was te zien dat 75 procent van de nieren niet meer werkte. Je werd aan de bakster gelegd. Zaterdagmorgen, op 1 april, kwam het verdikt. Ook de eiwitwaarde in de urine was sterk gestegen. De kans op genezing was uiterst klein of was er helemaal niet. Je lag daar zo stil. Toch toen je mijn stem hoorde, heb je je kopje even opgericht en mij aangekeken. Tranen rolden over mijn gezicht. Ik wou je bij me houden, je niet laten gaan. Je was niet weg te denken in mijn leven. Ik was helemaal van streek. Het idee dat je er niet meer zou zijn, brak mijn hart. Ik moest een haast onmogelijke beslissing nemen. Hier was ik niet op voorbereid. Ik heb je in mijn schoot genomen, in mijn armen dicht tegen mij aan en met je gepraat zodat je rustig kon inslapen. Toen heb ik je in je mandje gelegd en mee naar huis genomen. Zo kon Chou van je afscheid nemen. Zelf ben ik je om het uur gaan aaien, steeds weer afscheid nemen. Op maandag hebben Baasje, Geert en ik je naar het crematorium gebracht. Sinds je terug thuis bent, neem ik vaak je urne op en druk ze tegen mijn hart. Ik mis je mijn allerliefste Snowy, ik mis je elke dag. Ik hou zoveel van jou... Mijn liefste Mammie, ik hou zo van jou, maar de tijd is gekomen om me te laten gaan. Hou me alsjeblieft dicht tegen je aan en praat met mij als ik loslaat en mijn geest de vrije loop laat. Mijn allerliefste Snow, ik hou zoveel van jou. Ik voel dat de tijd is gekomen om je te laten gaan. Ik wil je nog een keer vasthouden, nu ik afscheid van jou moet nemen. Mijn liefste Mammie, ik geef toe dat ik je aaikes onder mijn kin en langs mijn wagen zal missen. Je zachte handen strelend langs mijn rug en oren, ja, ik zal ze enorm missen. Mijn allerliefste Snow, ik beken, ik zal je liefdevolle kopjes en spinnen hard missen, ook het zachte tikken met je pootje, aandacht vragen als ik het even te druk had. Mijn liefste Mammie, het is nu tijd om me te laten gaan. Ik neem nu afscheid, liefste Mammie, bedankt voor je liefde, je was er altijd voor mij. Mijn allerliefste Snow, mijn hart bloedt, mijn hele ik zegt nee maar ik voel dat ik je moet laten gaan. Ik zal sterk zijn, je stevig in mijn armen houden en tegen je praten. Vaarwel mijn allerliefste Snow, ik hou zo veel van jou. Mammie