salar de uyuni

Salar de Uyni is de grootste zoutvlakte ter wereld.

Salar de Uyuni is een soort sprookjeswereld. Een surrealistisch landschap in het zuidwesten van Bolivia. Een plek waar waarschijnlijk meer selfies zijn gemaakt dan in de rest van Zuid-Amerika en een plek die iedereen keer zou moeten zien. Deze immense zoutvlakte is een bizarre plek vol adembenemende uitzichten en indrukwekkende natuur. Hier kun je roadtrips maken langs eindeloos lijkende landschappen, hordes flamingo’s, hot springs en oude treinen. Oh… vergeet zeker de zonsondergang niet! Zo mooi als hier maak je die namelijk niet vaak mee!

Over.

Di 08/10/2019 & Wo 09/10/25 - Salar de Uyuni.

Salar de Uyuni

Vandaag verkennen we de Salar de Uyuni is de grootste zoutvlakte ter wereld. Gelegen op een hoogte van maar liefst 3.656 meter, biedt deze dembenemende en oneindige zoutvlakte een spectaculair uitzicht op het omringende landschap. Deze indrukwekkende zoutvlakte ontstond na het opdrogen van een prehistorisch Minchi-meer, inmiddels zo’n 40.000 jaar geleden. Dit resulteerde in een uitgestrekte laag zout en mineralen. Salar de Uyuni heeft een lange geschiedenis die teruggaat tot de inheemse bevolking en diende als een belangrijke zoutbron tijdens de koloniale periode. Nu is het prachtige landschap een trekpleister voor de reizigers, een onvergetelijk avontuur vol surrealistische schoonheid.

Aan de Noordkant van Salar de Uyni, bevindt zich de slapende vulkaan Tunupa, die 5321 hoog is. De Tunupa-vulkaan is een overblijfsel van de geologische activiteit hier miljoenen jaren geleden. Deze activiteit drukte de aardlagen omhoog en vormde de Andes bergketen Aan de voet van de Tunupa vulkaan ligt een het dorpje Coquesa op 3400 meter hoogte. Het is lunch tijd en we houden halt bij een eetgelegenheid opgetrokken uit zoutblokken. Via een piste rijden we verder de vulkaan op. Bij een uitzichtpunt krijg je een geweldig uitzicht over de Salar en meteen ook een goed idee van hoe groot deze eigenlijk is. Ze is absoluut enorm! De Tunupa vulkaan is een heilige berg. In het verleden woonden hier mensen en werden ze hier ook begraven.

Tunupa-vulkaan

We klimmen met een gids naar een grot in de bergflank. Via een kleine opening kruipen we de grot in. In de grot bevinden zich

mummies van zes personen. Deze mummies dateren uit ongeveer 700 na Christus en zijn goed bewaard gebleven dankzij het koude,

droge klimaat. Hun haren, de status van hun kleding, alles is onaangeroerd gebleven. Dit geeft de bezoeken een inzicht van de

levensstijl van precolumbiaanse bewoners van deze plek. In een kleinere grot in de omgeving ligt slechts een mummie.

De Salar de Uyni biedt een prachtig uitzicht en dat

doet het heel goed op de foto’s.

De oneindig zoutvlakte zorgt er trouwens ook voor

dat perspectief op foto’s haast komt te vervallen.

Met een mini dinosaurus kan je prachtige effecten

bereiken en leuke foto’s maken.

We rijden verder over de zoutvlakte met een oppervlakte van 10582 vierkante kilometer.De zoutlaag is 8 meter dik. Het is moeilijk om je dat voor te stellen als je er bovenop staat. Een andere belangrijke toeristische attractie is het originele Zout Hotel Play Blanca, dat midden op de zoutvlakte staat. Het zouthotel staat op het programman van vele reisorganisatie. Overdag staan er daardoor tientallen jeeps geparkeerd. Iedereen die hier langskomt, wil op de foto bij het Dakar Monument. Dit zoutmonument werd in 2014 opgericht ter ere van de jaarlijkse Dakar Rally Race en is een oriëntatiepunt in de Salar de Uyuni.

Het hotel werd tussen 1993 en 1995 uit zoutblokken opgetrokken. Deze werden met de hand uit de zoutvlakte gehakt. We rijden verder door de zoutvlakte. Het is laat in de namiddag en de zon gaat langzaam onder. Lange schaduwen accentueren de structuren in de zoutlaag. We sluiten de dag af met een adembenemende zonsondergang met de Salar als voorgrond. Terwijl de zon langzaam ondergaat, transformeert de zoutvlakte in een magisch tafereel van schitterende kleuren en weerspiegelingen, waardoor je een onvergetelijke ervaring beleeft.

Cementerio de Trenes de Uyuni.

We verlaten Uyuni en rijden zuidwaarts over de zoutvlakte. Onze eerste stop is

het openlucht treinkerkhof, de Cementerio de Trenes de Uyuni. In een magnifiek

decor aan de rand van de oneindige en totaal verlaten witte zoutvlakte en een

straalblauwe lucht bevindt zich een plek met een mystieke aantrekkingskracht en

een van de grootste attracties van Uyuni. De laatste rustplaats van treinstellen en

locomotieven uit lang vervlogen tijden. Geteisterd door de droge, zoute winden

van de Salar de Uyuni en bloot gesteld aan de grillen van de natuur staan achter

elkaar honderden meters roestende treinstellen en locomotieven. Vrijwel alle

locomotieven en wagons zijn van Britse makelij en stammen uit het einde van de

19de en het begin van de twintigste eeuw. Niet elke toerist zal de roestige treinen

waarderen, maar de meesten zien wel de schoonheid in van deze voorhistorisch

ogende monsters die een teken van vergankelijkheid vormen in de ongenaakbare

eindeloze natuur.

We rijden verder naar Colchani, een dorpje dat even buiten Uyuni ligt. Langs de weg spotten we

enkele Alpaca’s te herkennen aan hun spitse oren.

In Colchani wonen zo’n 20 tot 30 families, Die voor hun bestaan volledig afhankelijk zijn van de

zoutproductie. Het zout dat zij in ruwe vorm oogsten in de omgeving wordt in primitieve ovens

gedroogd, daarna gemalen en ten slotte wordt er Jodium aan toegevoegd.

Het wordt in zakken van 50 kg verkocht en veelal naar het buitenland geëxporteerd.

Tijdens het regenseizoen ligt de productie stil daar het zout te nat is om goed te drogen in de ovens

Isla Incahuasi.

Fata morgana’s duiken op als we over de zoutvlakte rijden. We zijn niet de enige toeristen die de zoutvlakte doorkruisen hier en daar ontdekken we warmwaterbronnen. Deze vormen grote plassen in het

zout. We keren terug naar onze wagen. Een eenzame Alpaca kruist onze weg. We rijden verder naar het centraal gedeelte van de Salar de Uyuni. In de verte duiken zwarte eilanden op. Het zijn uiteraard

geen echte eilanden, maar grote rotsmassa’s die boven de zoutvlakte uitsteken. We stoppen bij het eiland “ Isla Incahuasi”. Deze heuvelachtige en rotsachtige puntige landmassa is de top van een van de

ruggen van een oude vulkaan die werd overspoeld toen het gebied deel uitmaakte van een gigantisch prehistorisch meer, ongeveer 40.000 jaar geleden Isla Incahuasi is een rotsmassa bedekt met

gigantische cactussen die als wachters oprijzen uit het lavagesteente en afsteken tegen de immense zoutvlakte. Sommige cactussen zijn meer dan honderden jaren oud. De cactussoort die op deze Islas

groeien, is de Trichocereus pasacana. Deze groeit slechts 1 cm per jaar. Toch zijn er cactussen bij van wel 12 meter hoog zijn. Vanaf het hoogste punt van het eiland hebben we een ademend uitzicht over

de zoutvlakte Isla Incahuasi, dat "huis van de Inca" betekent in Quechua taal, benadrukt het belang van het eiland voor de Inca's. Ze gebruikten het eiland als tijdelijk toevluchtsoord bij het oversteken van

de zoutvlakte. Via een pad dat zich tussen de grillige lavaformaties slingert, gaan we naar beneden. Terwijl we het eiland bezochten, werd voor ons een luxueuze lunch klaargezet midden in de immense